Een eerlijk verhaal over hoe het ondernemen niet altijd gaat zoals gewenst, maar dat juist deze teleurstelling diep schaduwwerk leidde en grote inzichten bracht.
Een fantastische dag, die niet zo mocht zijn
Een paar dagen geleden was het punt daar. Ik voelde dat ik knopen door moest gaan hakken t.a.v. de dagretraite van de volgende week. De dagretraite die ik met zoveel zorg en liefde had samengesteld. De dagretraite waar ik bij had gevoeld dat er 6 mooie zielen mochten komen ervaren.
Maar het bleef bij 1 fantastische aanmelding.
Why?!
Goh zeg, wat baalde ik. Wat was ik in verwarring. Ergens ook twijfel, want waarom ‘sloeg het niet aan’? Waarom had ik niet voldoende over kunnen brengen wat ik wilde brengen? En dat ging voor mij echt niet over het ‘succes’ van aanmeldingen, dus business, dus omzet.
Nee, het was veel dieper dan dat. Wat… dat wist ik niet. Maar ik voelde het wel en ik kon alleen maar huilen. Ik voelde een enorm gevoel van falen. Want… ja, daar was ik nog steeds niet over uit.
Dus ik dook mijn ‘sacred space’ in. Tissues bij de hand. Kaarten klaar en de pen in de hand. Let’s dive in.
Wat kon ik nog niet zien?
Iets hield me vast. Iets mocht losgelaten worden. Dat is wat ik dacht. Dus ik deed een kaartlegging en onderzocht wat er in me aangekeken wilde worden. Wat dit deel nodig had. Wat er in beweging zou komen en wat er losgelaten wilde worden. Veel tranen volgden.
Het werd me duidelijk dat mijn ‘innerlijke godin’ (zoals dat toen resoneerde) niet volledig tot haar potentieel kwam. Ik zat me-Zelf in de weg, blokkeerde iets. Oké, die kon ik volgen. Er was mentale helderheid nodig.. nieuwe perspectieven.. Hmm, oke. Mijn vertwijfeling en innerlijk conflict zouden in beweging komen, transmuteren. En ik mocht mijn gedachten loslaten en mijn hart laten stromen.
Met nog meer verdriet, maar niet per se helderheid en inzicht bleef ik achter. Ik voelde dat mijn hart niet kon stromen, dat ik ergens in blokkeerde. Maar wat precies en hoe ik hiermee aan de slag mocht? No clue. Ik probeerde het te fixen, maar dat lukte natuurlijk niet. Dus ik besloot er dan maar mee te zijn, en het nog dieper te doorvoelen. Pfff… Nog dieper.
Track down your fears and deepest desires
Inmiddels had ik aan die ene fantastische deelnemer (dit bedoel ik trouwens echt niet sarcastisch, want ik was heel dankbaar dat iemand het wel heel sterk voelde), laten weten dat ze de enige was en dat ze na mocht denken wat ze wilde. Een hele dag 1:1 aan de slag voelde te intens. Dus misschien verkort? Ik liet haar meevoelen, omdat zij voor mij ook een belangrijke positie had in dit hele verhaal. En ik wilde haar niet wegsturen met lege handen.
Die avond dook ik weer mijn innerlijke wereld in, want ik zat nog steeds behoorlijk in de knel. Ik trok wat kaarten die gingen over liefde en me hevig in vervoering brachten. Met mijn verstand kon ik er nog steeds niet bij.
Ik trok nog een kaart, die mij de opdracht gaf om mijn mijn angsten en mijn diepste verlangens te onderzoeken. Dus ik begon te schrijven. Bang om… Bang om… Bang om… Steeds iets dieper, en dieper, en dieper. Totdat ik iets opschreef en weer begon te huilen. Mijn hoofd zei: hoezo?! Maar mijn gevoel zei: hier ben ik bang voor!
Van angst naar verlangen
Bang voor nietigheid. Bang om niet van waarde te kunnen zijn. Bang om mijn waarde niet te kunnen leveren. Bang om dit leven voor niks te doen.
BAM.
Mijn angst, out in the open. Dit zat diep. Heel diep. Op alle lagen. Op alle levensgebieden.
En met die angst, die diepe, rauwe, donkere angst.. Werd ook mijn verlangen, mijn diepste verlangen, crystal clear! Ik wil van waarde kunnen zijn. En dat is waar mijn zielsmissie volledig over gaat. Waar mijn werk, in deze hernieuwde, verdiepte vorm, volledig over gaat. Ik wil waarde leveren. Ik wil mensen kunnen helpen om weer echt in contact te komen met hun essentie. Weer te voelen dat ze heel zijn. Weer terug te komen in liefde.
En daarom…
Deed het zoveel pijn toen ik deze retraite moest cancellen. Want ik voel zo diep hoe hard het nodig is dat we weer terug gaan naar ons-Zelf. Dat we weer zijn wie we écht zijn. Dat we ons verbinden met onze essentie. En daarom ons lichaam zo hard nodig hebben. Om het lichaam echt te voelen en te leren luisteren naar het onderbewustzijn, de innerlijke wereld.
En die retraite ging niet door. Er waren te weinig mensen. Dus ik kon daarin geen waarde brengen. En dat voelde ik.
En het deed ook pijn op een ander niveau. Want wat ik hier ook uit leerde, is dat ik mijn waarde afhankelijk maakte van anderen. Niet bijdragen aan andermans proces, maakte mij waarde-loos. Daar kwam het op neer. En daarin mag ik mezelf dus meer liefde geven. En niet alleen maar dienen, maar ook on the recieving end zijn (wat nog een heel verhaal op zich kent, wat ik wellicht later nog eens zal delen).
Precies zoals het moet zijn
Het innerlijke werk, het schaduwwerk, het doorvoelen, heeft me veel helderheid gebracht. Veel verlichting gegeven. En ook heb ik nu, na verdere afstemming met die ene fantastische aanmelder, echt het gevoel dat het toch precies is zoals het moet zijn. Wij gaan namelijk 1 op 1 met elkaar aan de slag en samen op haar inner journey kijken wat zich wil ontvouwen. Dat is kennelijk wat nu mag gebeuren..
Daar vertrouwen we allebei op.
Wil je de legging van het schaduwwerk ook doen? Hier issie:
